Wiąz Turkiestanu to wyjątkowa roślina, która zyskuje coraz większą popularność w polskich ogrodach. Ten azjatycki gatunek zachwyca szybkim wzrostem i wszechstronnością zastosowania – sprawdza się zarówno jako soliter, jak i element żywopłotu. Poznaj szczegółowe informacje na temat uprawy i sadzenia wiązu Turkiestanu, który może stać się ozdobą Twojego ogrodu.
Charakterystyka wiązu Turkiestanu
Wiąz Turkiestanu (Ulmus pumila) naturalnie występuje na terenach Azji – od wschodniej Syberii przez Mongolię aż po Tybet. W swoim naturalnym środowisku doskonale radzi sobie na suchych, kamienistych glebach. Podobnie jak rośliny egzotyczne do ogrodu w Polsce, świetnie zaaklimatyzował się w naszym klimacie.
Roślina wyróżnia się charakterystycznym pokrojem – może przybierać formę zarówno drzewa, jak i rozłożystego krzewu. W formie drzewiastej osiąga wysokość nawet do 30 metrów. Pędy pokryte są niewielkimi, eliptycznymi liśćmi o ząbkowanych brzegach. Wiosną na roślinie pojawiają się niepozorne kwiaty.
Na rynku dostępne są różne odmiany wiązu Turkiestanu. Najpopularniejsze to:
- Aurescens – o zielonych liściach z delikatnym żółtym wybarwieniem wiosną
- Aurea – charakteryzująca się intensywnie żółtym ulistnieniem od wiosny do jesieni
- Pendula – o zwisających pędach
W ogrodnictwie wiąz Turkiestanu znajduje wszechstronne zastosowanie. Świetnie sprawdza się jako:
- Element żywopłotów
- Soliter na trawniku
- Drzewo alejowe
- Roślina do formowania bonsai
Wymagania uprawowe
Wiąz Turkiestanu preferuje stanowiska dobrze nasłonecznione, choć toleruje także lekkie zacienienie. Najlepiej rozwija się na glebach żyznych i przepuszczalnych, jednak wykazuje dużą tolerancję na różne typy podłoża. Podobnie jak perukowiec podolski, kluczowe jest zapewnienie dobrego drenażu, ponieważ roślina źle znosi zastój wody.
Należy dostosować nawadnianie do aktualnych warunków pogodowych. W początkowym okresie po posadzeniu rośliny potrzebują regularnej hydratacji, zwłaszcza podczas długotrwałych okresów bez deszczu. Starsze egzemplarze są bardziej wytrzymałe na braki wody. Optymalnym czasem na podlewanie jest poranek, a woda powinna być kierowana bezpośrednio do korzeni rośliny.
Nawożenie powinno być umiarkowane. Wiosną warto zastosować nawóz wieloskładnikowy, który zapewni roślinie składniki niezbędne do intensywnego wzrostu. W przypadku roślin formowanych w żywopłot, można powtórzyć nawożenie w połowie sezonu.
Sadzenie wiązu Turkiestanu
Optymalnym terminem sadzenia wiązu Turkiestanu jest wczesna wiosna lub jesień. W przypadku sadzenia wiosennego należy poczekać, aż minie ryzyko przymrozków. Jesienne sadzenie najlepiej wykonać na 4-6 tygodni przed spodziewanymi mrozami.
Przygotowanie podłoża rozpoczynamy od wykopania dołka o odpowiedniej wielkości – minimum dwa razy szerszego niż bryła korzeniowa rośliny. Na dnie warto wykonać drenaż z warstwy żwiru lub keramzytu. Do ziemi wydobytej z dołka dodajemy kompost lub dobrze rozłożony obornik.
Kiedy sadzimy, kluczowe jest zwrócenie uwagi na głębokość – korzeń szyjki musi być równy poziomowi gruntu. Po ułożeniu rośliny w wykopie, starannie wypełniamy obszar wokół korzeni przygotowanym podłożem i nawadniamy obficie.
Pielęgnacja i formowanie
Przycinanie wiązu Turkiestanu zależy od formy, w jakiej prowadzimy roślinę. W przypadku żywopłotów konieczne jest regularne cięcie 2-3 razy w sezonie. Podobnie jak przy przycinaniu iglaków, pierwsze cięcie wykonujemy wczesną wiosną, kolejne w połowie lata, a ostatnie we wrześniu. Drzewa ozdobne wymagają jedynie usuwania chorych i krzyżujących się pędów.
Mimo dobrej mrozoodporności, młode rośliny warto zabezpieczyć na zimę. Można to zrobić poprzez okrycie podstawy krzewu korą lub słomą. W przypadku roślin w formie drzewiastej należy zabezpieczyć pień przed przemarzaniem, owijając go matą słomianą lub agrowłókniną.
Wiąz Turkiestanu jest stosunkowo odporny na choroby i szkodniki. Sporadycznie może być atakowany przez mszyce lub przędziorki. W przypadku pojawienia się szkodników należy zastosować odpowiednie preparaty ochronne. Ważne jest również regularne usuwanie opadłych liści, które mogą być źródłem infekcji grzybowych.
