Kroton pstry to wyjątkowa roślina doniczkowa, która zachwyca swoimi barwnymi, wzorzystymi liśćmi. Ten pochodzący z Azji i Australii krzew wymaga odpowiedniej pielęgnacji, ale wynagradza to spektakularnym wyglądem. Poznaj szczegółowe wskazówki dotyczące rozmnażania, uprawy oraz najpopularniejsze odmiany krotona pstrego.
Uprawa krotona pstrego
Prawidłowa uprawa krotona pstrego wymaga spełnienia kilku kluczowych warunków. Roślina potrzebuje jasnego stanowiska, ale bez bezpośredniego nasłonecznienia. Najlepiej sprawdzi się miejsce przy wschodnim lub zachodnim oknie, podobnie jak w przypadku fatsji japońskiej. Temperatura w pomieszczeniu powinna wynosić 18-22°C w okresie wegetacji, zimą można ją obniżyć do 16°C.
Kroton wymaga kwaśnego podłoża o pH 5,7-6,8. Ziemia powinna być lekka, przepuszczalna i bogata w substancje organiczne. Nawożenie należy prowadzić od wiosny do jesieni, stosując co dwa tygodnie rozcieńczony nawóz dla roślin doniczkowych.
Roślina preferuje stałą wilgotność podłoża – nie można dopuścić do przesuszenia ziemi, ale również do jej zalania. Kroton wymaga wysokiej wilgotności powietrza, dlatego regularne zraszanie liści jest konieczne. Podobnie jak w przypadku gerbery doniczkowej, dobrym rozwiązaniem jest ustawienie doniczki na podstawce z wilgotnym keramzytem.
Młode okazy przesadzamy co roku wiosną, starsze co 2-3 lata. Nowa doniczka powinna być tylko nieznacznie większa od poprzedniej. Przy przesadzaniu należy zachować szczególną ostrożność, gdyż roślina źle znosi uszkodzenie korzeni.
Do typowych problemów w uprawie należą: opadanie liści spowodowane zbyt niską temperaturą lub suchym powietrzem, utrata intensywności wybarwienia przy zbyt słabym oświetleniu oraz więdnięcie liści przy niewłaściwym podlewaniu. Szybka reakcja na pierwsze objawy pozwala uniknąć poważniejszych problemów.
Rozmnażanie krotona
Rozmnażanie krotona pstrego najlepiej przeprowadzać wiosną, od marca do czerwca. W tym czasie roślina ma największą siłę wzrostu, co zwiększa szanse na udane ukorzenienie sadzonek. Do rozmnażania wykorzystuje się sadzonki wierzchołkowe długości około 15 cm, pozyskiwane z niezdrewniałych części pędów, pozbawionych pąków kwiatowych.
Przed posadzeniem sadzonki należy zanurzyć w letniej wodzie na kilka godzin. Można zastosować ukorzeniacze typu A, które znacząco zwiększają szanse na powodzenie, podobnie jak przy rozmnażaniu peperomii tępolistnej. Podłoże do ukorzeniania powinno mieć temperaturę 20-28°C i składać się z mieszanki piasku z ziemią do kwiatów.
Ukorzeniające się sadzonki wymagają wysokiej wilgotności powietrza. Można je przykryć folią lub szklanym kloszem. Podlewanie musi być umiarkowane – zbyt mokre podłoże może doprowadzić do gnicia sadzonek. Warto też unikać zbyt wczesnego lub zbyt późnego pobierania sadzonek oraz ich uszkodzenia podczas tej czynności.
Popularne odmiany krotona pstrego
Różnorodność odmian krotona pstrego pozwala wybrać roślinę idealnie dopasowaną do naszych preferencji. Odmiana 'Aucubifolium’ charakteryzuje się lancetowatymi liśćmi w kolorze zielonym z żółtymi kropkami. Jest jedną z łatwiejszych w uprawie, dobrze radzi sobie w warunkach domowych.
’Craigii’ wyróżnia się dłoniasto klapowanymi liśćmi z żółtym unerwieniem. Ta odmiana potrzebuje więcej światła niż inne, aby utrzymać intensywne wybarwienie. Z kolei 'Reidii’ posiada czerwono-żółte blaszki liściowe z ciemnoczerwonymi nerwami – jest szczególnie efektowna, ale wymaga stabilnych warunków uprawy.
Odmiana 'Bravo’ ma lekko klapowane liście z żółtymi smugami i jest stosunkowo odporna na wahania temperatury i wilgotności. Natomiast 'Golden Bell’ charakteryzuje się wyjątkowo długimi, wąskimi liśćmi z żółto-czerwonym pasem pośrodku i zielonymi brzegami. Jest jedną z nowszych odmian dostępnych na rynku.
Choroby i szkodniki
Mimo że kroton pstry jest stosunkowo odporną rośliną, może być atakowany przez różne choroby i szkodniki. Na liściach mogą pojawiać się okrągłe lub nieregularne plamy w kolorze szarym, brązowym lub czarnym, często pokryte nalotem zarodników grzyba. Problemy te mogą przypominać te występujące u aukuby japońskie a ich leczenie wymaga zastosowania odpowiednich biopreparatów.
Najczęstszymi szkodnikami są wciornastki, powodujące powstawanie srebrzystych plamek na liściach, oraz wełnowce i miseczniki, które można rozpoznać po charakterystycznych białych nalotach. Kluczowe w zapobieganiu problemom jest utrzymanie odpowiedniej higieny uprawy, regularne przeglądy roślin i właściwa cyrkulacja powietrza.
W przypadku pojawienia się szkodników skuteczne są preparaty owadobójcze stosowane zgodnie z zaleceniami producenta. Przy chorobach grzybowych sprawdzają się fungicydy systemiczne. Zabiegi należy powtarzać co 7-10 dni, aż do całkowitego zwalczenia problemu.
